Интересно почитать [104] |
История Несвижа [70] |
Легенды Несвижа [49] |
Несвиж в прессе [124] |
Нясвiжскiя навiны [35] |
Культура Несвижа [33] |
Город Реутов, Московская область. Россия
Город Росолини, Область Сицилия, Италия
Город Пулавы, Люблинское воеводство, Польша
Город Злотув, Великопольское воеводство, Польша
Город Одолянов, Великопольское воеводство, Польша
Город Горис, Область Сюник, Армения
Город Лайхинген, земля Баден-Вюртембер, Германия
Главная » Статьи » Нясвiжскiя навiны |
У
кабінеце хірурга-стаматолага ў невялікай вазачцы стаялі тры ружы,
пяшчотнага, чырвона-аранжавага колеру. Я падумала, што ў кагосьці дзень
нараджэння. Але медсястра І.В.Праухіна сказала, што ружы падарыў
мужчына-пацыент урачу В.В.Качаноўскай у знак асаблівай удзячнасці за
ўмела праведзеную аперацыю. Мяне гэта не здзівіла, бо, як і многім,
даводзілася трапляць у добрыя рукі Вольгі Віктараўны. Зрэшты, у яе і характар такі ж, і сардэчнасці многа. Па-першае, В.В.Качаноўская валодае цудоўным дарам выклікаць прыхільнасць, выгляд прывабнай, дабрадушнай жанчыны супакойвае. А калі хто працягвае дрыжаць (і дарэмна, між іншым), яна ласкавым, мацярынскім тонам супакоіць, угаворыць. Дарэчы, пры мне ў кабінет стаматолага зайшла тэхработніца райбальніцы Ю.С.Шкуцько:— Віктараўна, ратуйце! Зуб не дае жыць. Доктар пачала рыхтаваць інструменты, а я спытала жанчыну:— Не баіцеся выдаляць зуб?— Што Вы! Я заўсёды без страху іду. Можа, лепшага доктара няма, як наша Віктараўна. Яна такі спецыяліст добры, не паспееш адчуць там страху ці болю. І галоўнае — ніколі не адмовіць, хоць, бывае, і талона няма. У яе залатыя рукі.Пацыентку падтрымала медсястра І.В.Праухіна: — Наша доктар — прыемная, спагадлівая. Заўсёды пытаецца ў чалавека перад аперацыяй, ці добра сябе адчувае. Здараецца, прыходзяць людзі без талонаў — яна прыме. Але, на жаль, не ўсе разумеюць нашу работу. Напрыклад, у талоне прызначаны пэўны час прыёму, а пацыенту даводзіцца зайсці ў кабінет пазней. Некаторыя абураюцца, шумна выказваюць незадавальненне. Між тым, тлумачыцца ўсё проста: у кожнага свае праблемы, таму нельга дакладна сказаць, праз колькі мінут з імі можна разабрацца. Бываюць розныя выпадкі: складанае выдаленне, накладванне швоў. Здараецца, столькі людзей прымаем за змену, больш 30 чалавек, што ў канцы ледзь ногі перастаўляем. А доктару яшчэ трэба ўсе картачкі падрабязна запоўніць.Вось такі нялёгкі хлеб стаматолага. Тым не менш, ніхто не бачыў В.В.Качаноўскую раздражнёнай ці незадаволенай. Такой вытрымцы і спакою можна павучыцца. А, дарэчы, як ёй гэта ўдаецца? — Калі працуеш з людзьмі, значыць, нясеш за іх адказнасць, — гаворыць Вольга Віктараўна. — І проста неабходна быць ураўнаважанай, каб супакоіць і падбадзёрыць чалавека. Давесці пацыенту, што ўсе хірургічна-стаматалагічныя аперацыі робяцца для таго, каб аблегчыць яму боль, дапамагчы адчуць сябе камфортна. Калі хірургічнае ўмяшальніцтва неабходна, трэба яго рабіць. А зацягнуць ці адкласці — значыць павялічыць праблему. Каб кожны, хто выходзіць з кабінета, не толькі ўздыхнуў свабодна, але і парадаваўся. Ведаеце, быў такі выпадак: пасля таго, як я выдаліла зуб жанчыне паважанага ўзросту, яна потым песню заспявала, прытанцоўвала нават. І ў нас настрой узняўся.Выбраная на ўсё жыццё цяжкая прафесія стаматолага — каб выдаліць
зуб, патрэбна не толькі ўменне, але і фізічная сіла, — застаецца для
В.В.Качаноўскай адзінай. Яна разумее, што гэта трэба, таму
добрасумленна ставіцца да сваіх абавязкаў. Доктар валодае і пэўнай
мужнасцю, аб чым сведчыць той факт, што Вользе Віктараўне калегі (пры
неабходнасці) лечаць ці выдаляюць зуб без анестэзіі. Прыклад пераймаюць
і некаторыя пацыенты. А калі каму неабходна ўсё-такі абязбольванне,
хірург-стаматолаг спытае, які сродак лепш падыходзіць: ультракаін ці
лідакаін. Пацікавіцца самаадчуваннем, падбадзёрыць. Вольга Віктараўна нарадзілася ў вёсцы Хвоева Нясвіжскага раёна. Праўда, зямлячка наша пазней пераехала з бацькамі ў Баранавічы. Адтуль паступіла ў Мінскі медыцынскі інстытут на спецыяльнасць стаматалогія. Там жа пазнаёмілася з будучым мужам, Станіславам. Маладых спецыялістаў накіравалі ў г.Хойнікі Гомельскай вобласці. А затым ужо сям’я пераехала ў Нясвіж. Вользе Віктараўне на першым часе дапамагаў парадамі ўрач-стаматолаг Г.І.Скрындзеўскі, многаму навучылася сама. Але і цяпер, маючы больш 20 гадоў працоўнага стажу, працягвае вучыцца. Пры неабходнасці раіцца з калегамі. Хоць яна, па словах намесніка галоўнага ўрача райбальніцы Г.А.Сікірыцкай, “прафесіянал, а яшчэ добры псіхолаг”. Урач-стаматолаг І.Р.Янчэўская выказалася пра калегу трапна і арыгінальна: — Яна — высакакласны спецыяліст. Каб, не дай Бог, з’ехала ад нас, не ўяўляю, што б рабілі.Прыйдзе новы дзень, доктар В.В.Качаноўская зноў надзене белы халат і пачне сваю звычайную работу: зняць людзям боль, тым самым палепшыць іх здароўе і настрой. Раіса ХВІР.Фота Святланы ПОЛЬСКАЙ Источник: http://nesvizh.minsk-region.by/ru/smi/po_str/chalavek?id=1184 | |
Категория: Нясвiжскiя навiны | Добавил: nesvizh1223 (16.12.2008) | |
Просмотров: 866 | Рейтинг: 5.0/1 | |
Всего комментариев: 0 | |